English
فارسیفورواردری به عنوان یک حرفه از اوایل قرن دهم میلادی وجود داشته است. با ایجاد انبارهای عمومی در بنادر و شهرهای عمده، رونق حمل ونقل دریایی و برپایی بازارهای داد وستد در اروپا " فورواردری " نیز ظهور نمود. در آغاز کار فورواردر کسی بود که از طرف صاحب کالا یا تولید کننده کالا ومال التجاره را همراهی میکرد و کارهایی چون تخلیه و بارگیری کالا در بنادر، تشریفات گمرکی و دریافت و پرداخت وجوه در ارتباط با محمولات ارسالی را به نیابت صاحب کالا (فرستنده اصلی) نظارت نموده و یا ترتیب میداد. او راه ها و مسیرها و وسایل حمل و نقل زمان خود را می شناخت و به طرز انبارداری و نگهداری کالا آشنایی داشت و تمام کوشش و تخصص خود را بکار می گرفت تا کالایی که جهت حمل ازمبدأ به مقصدی ارسال می شد، به بهترین نحو جابجا شده و نهایتاً به دست گیرنده برسد. در آن زمان وسایط حمل و مخابرات عمدتاً در اختیار ارتش ها بود و فورواردرها توان و استعداد بکارگیری این امکانات را برای تجارت غیر نظامی داشتند.
در سال 1492 با کشف قاره جدید (آمریکا) تجارت ابعاد گسترده تری به خود گرفت و مرکز فعالیتهای تجاری از مدیترانه به کرانه های اقیانوس اطلس منتقل گردید. در قرن شانزدهم ما شاهد حضور فعال و تقریباً مستقل فورواردرها درصحنه های داد و ستد هستیم وفورواردرها را می‌بینیم که در آن عصر خود بارنامه یا راهبارنامه یا قبض انبار صادر می کنند. بعضی از مؤسسات فورواردری آن روزگار تا عصر حاضر به حیات و نام خود ادامه داده اند. کوشش های اولیه برای ساختمان پل ها و جاده ها و بندرها و آبراهای داخلی و گمرکخانه های بزرگ دارای انبارها به آن زمان بازمی گردد. در اوایل قرن هجدهم فورواردر کار جمع آوری کالا از فرستندگان مختلف را که بایستی برای یک مقصد ارسال میشد آغاز و وظیفه بیمه نمودن کالا ها را نیزتقبل نمود و به تدریج خود را از صاحب کالا و فرستنده منفک ساخته و تقریبــاً بـه صورت صاحب حرفه ای مستقل درآمـد، درحالیکه به تدریج کار دریافت و پرداخت پول برای تجار را به اشخاص یا موسسات دیگری که بعدها عنوان « بانک » به خود گرفتند، واگذار نمود.
با قرن نوزدهم، عصر بخار آغاز شد. اولین کشتی بخار در سال 1807 توسط فولتن FULTON ساخته شده و لکوموتیو بخاری استفن سن STEPHENSON در 1825 به نام « راکت » روی خط قرار گرفت و فورواردرها اولین اشخاص یا کار آفرینایی بودند که از این وسایط جدید برای حمل ونقل محمولات مشتریان خود استفاده کردند. در اواخر همین قرن راه آهن در بسیاری از کشورها گسترش یافته بود: در اروپا درفاصله 1879-1830 در آمریکا از 1830 تا 1840 ، در هندوستان در سال 1845، در استرالیا در 1850 . از همین زمان به بعد راه آهن رایج ترین وسیله حمل گردید و سبب شد که هزینه حمل در مقایسه با استفاده از چارپایان و ارابه ها به مقدار قابل توجهی تقلیل یابد. راه آهن همچنین با حمل ونقل های ساحلی (کرانه ای) به رقابت برخاست وهزینه حمل دراین مناطق نیز کاهش پیدا کرد.
درحمل ونقل دریایی، این نوآوری ابعاد گسترده تری پیدا نمود : امکان ساخت کشتی های بزرگ فراهم گردید و جرثقیل هایی که با نیروی بخار کار میکرد کار جابجایی وگذاشت وبرداشت (HANDLING) کالا را سریعتر و ارزانتر کرد.
در پایان قرن نوزدهم لکوموتیوهای برقی به بازار آمد(1876) . بنز BENZ اولین اتومبیل خود را درسال 1897 با موتور دیزلی ساخت و دراین سالها بود که وسائط نقلیه موتوری در مقیاس وسیع مورد بهره برداری قرار گرفت .
اروپا در قرون هجده و نوزدهم تأمین کننده اصلی کالاهای مصرفی جهان شده بود. و در چنین زمینه ای بود که « فورواردر» نقش مهمی را برعهده گرفت وبا تکیه بر دانش تخصصی خود وبه تناسب اینکه داد و ستد از کدام قسمت به کدام قسمت دیگر جهان انجام می گرفت به کسب مهارت پرداخت. در این اوان بود که فورواردرها اروپا وآمریکا به همکاری پرداختند و در اروپا مقدمات آموزش حرفه ای به نسل جوان تر را آغاز کردند. اتحادیه فورواردرها در اروپا تأسیس گردید و اولین کنگره خود را در سال 1880 در لایپ تزیکLEIPTZIG برپا کردند. در سایر کشورها – که بیشتر وارد کننده بودند تا صادر کننده-فورواردر درنقش نماینده دریافت(RECEIVING AGENT) ظاهر گردید و با حضور در بنادر یا شهرهای اصلی به عنوان کارگزار گمرکی، انباردار و عامل پذیرش کالا، روانه کردن (forwarding ) آن به مقاصد داخلی را بعهده گرفت.
در نیمه دوم قرن نوزدهم، انقلاب دیگری در عرصه حمل ونقل به وقوع پیوست و آن حمل جاده ای بود. هرچند حمل توسط راه آهن بر حمل ونقل جاده ای در اوایل این قرن رجحان داشت. ولی حمل جـاده ای مجدداً اقتدار خود را باز یافت تا جاییکه درسال 1990 تعداد وسایط نقلیه باربری جاده‌ای -/80 میلیون تخمین زده شده است وفورواردرها دراین بخش – که حائز انعطاف پذیری زیادی است-نقش عمده ای را ایفا نموده اند.
دراوایل قرن بیستم بود که حمل هوایی کالا بوسیله AIR SHIP از نوع ZEPPELIN آغاز شد و مقادیر قابل توجهی از کالا با این وسیله وبا سرعت 110 تا 135 کیلومتر درساعت حمل میگردید. دهه 1920 شاهد همکاریهای بیشتر در عرصه حمل ونقل بین المللی بود وفیاتا در سال 1926 با 16 انجمن از قاره اروپا در وین تأسیس گردید. بعد از جنگ دوم جهانی خدمات منظم هوایی آغاز شد و طولی نکشید که به صورت شبکه ای از خطوط هوایی در آمد که امروزه در ابعاد بسیار وسیع شاهد آن هستیم. با لزوم جمع آوری ویکپارچه کردن کالا برای حمل هوایی فرابران متخصص در حمل بار هوایی به صحنه آمدند و این شیوه حمل ، یعنی گردآوری وتلفیق بار CONSOLIDATION) ) روز به روز اهمیت بیشتری پیدا کرد. امروزه حمل حدود 80 درصد از محمولات هوایی از طریق فورواردرها انجام می پذیرد.
جهش بعد دردنیای باربری، معرفی وسایل بسته بندی، به ویژه بارگنج (CONTAINER)بوده است . بارگنج های بزرگ مخصوص حمل دریایی در حوالی 1965 معرفی و در مسیر دریایی اقیانوس اطلس مورد بهره برداری قرار گرفتند.
امروزه فورواردرها در بکارگیری بارگنج (کانتینر) و حمل ونقل بارگنجی تخصص یافته اند تا جاییکه 70 تا 80 درصد از محمولات بارگنجی یا CONTAINER CARGO به دست فورواردرها جابجا میشود. فورواردرها عمده خود مالک تعداد قابل توجهی بارگنج هستند و خطوط کشتیرانی نیز بارگنج های خود را برای بارگیری و حمل کالا در ازاء دریافت کرایه حمل دراختیار فورواردرها میگذارند. تعداد بارگنج های موجود در گردش درسال 2007 بیش از ده میلیون واحد TEU برآورد شده است.
